Podstawą do rozpoznania wielu chorób płuc jest spirometria, dzięki której można ocenić pojemność życiową płuc i jej składowych oraz ocenić efektywność natężonego wydechu.
Podczas badania pacjent ma zaciśnięty nos i oddycha przez ustnik głowicy spirometru. U pacjentów z rozedmą stwierdza się zmniejszoną pojemność wdechową i zmniejszoną objętość wydechową w jednostce czasu, tj. parametr FVE.
Spirometria przeciwwskazana jest u pacjentów z tętniakiem aorty i tętnic mózgowych, z odwarstwieniem siatkówki, krwiopluciem o nieznanej przyczynie, odmą, świeżym zawałem lub udarem mózgu. Przed badaniem nie wolno palić tytoniu, pić alkoholu, wykonywać intensywnego wysiłku, spożywać dużych ilości pokarmu, ani przyjmować leków. Chory musi posiadać przewiewny, luźny strój, który zapewni swobodne ruchy klatki piersiowej podczas badania.
Wykonanie zdjęcia radiologicznego (RTG) pozwala ocenić morfologię dróg oddechowych, tj. objawy rozdęcia płuc (spłaszczenie kopuł przepony i zwiększenie objętości zamostkowej przestrzeni powietrznej na zdjęciu bocznym), nadmierną jasność pól płucnych (nadmierne upowietrzenie), gwałtowne urywanie się naczyń (zanik naczyń krwionośnych). U chorych z niewydolnością serca widoczne jest powiększenie konturów cienia serca i objawy zastoju płucnego. Tomografia komputerowa (TK) klatki piersiowej nie jest polecana jako rutynowe badanie, chyba że chory jest kwalifikowany do zabiegu operacyjnego zmniejszenia objętości płuc. Pomocnym badaniem jest tomografia komputerowa wysokiej rozdzielczości (TKWR). Ułatwia diagnozowanie poprzez możliwość wykazania w tym badaniu zawartości płynnej w pęcherzykach płucnych, typu rozedmy, czy określenia pułapki powietrznej. W badaniu tym można określić nawet bardzo małe pęcherze rozedmowe, torbiele i obszary pułapki powietrznej, których nie widać w innych badaniach. Cykliczne wykonywanie badania dobrze pokazują dynamikę zmian i pozwalają ocenić postęp choroby.
Do oceny stopnia rozdęcia płuc i pułapki powietrznej wykorzystuje się również pletyzmografię. U pacjentów z rozedmą stwierdza się zwiększenie objętości zalegającej, czynnościowej pojemności zalegającej i całkowitej pojemności płuc. Podczas badania ocenia się również opory dróg oddechowych i wylicza wskaźnik rozdęcia płuc. Podczas badania pacjent przebywa w niewielkiej komorze pletyzmograficznej, ma zaciśnięty nos i oddycha przez ustnik. Przeciwwskazaniem do badania jest klaustrofobia. Pozostałe zalecenia dla pacjenta są podobne jak dla spirometrii.
Pomiar zdolności dyfuzji gazów w płucach (DLCO) dostarcza informacji o czynnościowych konsekwencjach rozedmy i często jest pomocny u chorych z dusznością, która wydaje się nieproporcjonalna do stopnia zwężenia dróg oddechowych. Badanie to określa stopień dyfuzji gazów oddechowych przez barierę pęcherzykowo-włośniczkową.
No comments:
Post a Comment